مطابق ماده 13 قانون جهش تولید دانش بنیان، شرکت ها می توانند با انعقاد قرارداد با واحدهای دانشگاهی و موسسات پژوهشی، بخش یا کل فعالیت های تحقیق و توسعه خود را به آن ها واگذار کنند و در صورت تأیید طرح های مذکور در سامانه اعتبار مالیاتی، از مزایای مالیاتی مرتبط با این فعالیت ها بهره مند شوند.

طبق شیوه نامه مذکور، ضروری است که مجری طرح تحقیق و توسعه هیئت علمی دانشگاه طرف قرارداد بوده و پروژه صرفا توسط عضو هیئت علمی و تیم دانشجویی زیر نظر وی انجام گیرد.

حداکثر هزینه قابل قبول برای بالاسری دانشگاه ها، ۲۰ درصد بوده و برای راهبری و اجرای پروژه تحقیق و توسعه حداکثر تا سقف ۲۰ درصد هزینه ها برای مجری قابل قبول خواهد بود و پذیرش مابقی هزینه کرد منوط به ارائه فاکتورهای رسمی و قابل قبول از نظر سازمان امور مالیاتی است. قرارداد تنها با تیم دانشگاه منعقد شده و قابل واگذاری به شرکت ها یا دانشگاه های دیگر نیست.

هزینه استهلاک ماشین آلات و تجهیزات، نیروی انسانی، خرید مواد اولیه، اجاره فضا و تست و آزمون هم از سرفصل های هزینه کرد مورد پذیرش در این قراردادهاست.

گفتنی است اعتبار مالیاتی در انتهای سال مالی و بعد از انجام هزینه کرد و متناسب با پیشرفت پروژه بنا به تشخیص دبیرخانه قابل تخصیص خواهد بود. همچنین، پروژه های امکان سنجی، یا صرفا مطالعاتی و شبیه سازی قابل قبول نیست و حداقل سطح بلوغ فناوری قابل قبول پس از اتمام طرح در قراردادهای همکاری فناورانه با دانشگاه ها، سطح سه است.

ضروری است طرح های پیشنهادی دانشگاه ها از طرف شرکت متقاضی در سامانه اعتبار مالیاتی بارگزاری شوند. فرم های همکاری فناورانه (که توسط مجری دانشگاهی تکمیل می شوند)، مدارک و مستندات مورد نیاز در همین سامانه قابل دسترسی است.